حالا میفهمم...

همیشه تو زندگیم از ادمای بی عرضه بدم میومد میدونی منظورم کدوم ادماست ؟ 

همونا که کاری نمیکنن تلاشی نمیکنن ولی همش طلب کارن همونا که واسه عشقشون نمیجنگن همونا که دلشون واسه کسی تنگ میشه میرن کنج اتاق  مچاله میشن و اروم اروم اشک میریزن   هروقت یکی ازینا رو میدیدم میگفتم خب  بابا این کارا چیه بورو بهش زنگ بزن بورو ببینش ...

 ولی وقتی چشم وا کردم وسط اون همه خاطره خودمو دیدم  دیدم که کنج اتاق کز کردم و دارم عین خل و چلا گریه میکنم واسه ادمی که  زنده ست شمارشم دارم حتی ادرسشم بلدما ولی ...ولی چرا نمیتونم کاری کنم  دلتنگی از چشام داره میزنه بیرون ...اما دستم جایی بند نیست  میدونی کی به این حال دچار میشی رفیق ؟؟؟؟

 وقتی  که تو خیلی دوسش داری از دوست داشتنش مطمعن نیستی میترسی بری بهش زنگ بزنی که مبادا با یکی دیگ باشه نکنه سرد جوابمو بده   نکنه بد قلقی کنه  اصن نکنه مزاحمش باشم

 اونجاست که میفهمی بهترین کار میشه مرور خاطره و بهترین جا میشه مچاله شدن  تو یه گوشه از اتاق و بهترین حس میشه دلتگی واسه   اون همون که روحشم خبر نداره....

کوچه های خیس......